ผู้ป่วยโควิด-19 ชายรายหนึ่ง อายุ 42 ปี ซึ่งพักอาศัยกับภรรยาชาวลาว อายุ 38 ปี ภายในห้องเช่าแห่งหนึ่ง ในชุมชนบ้านครัวเหนือ เขตราชเทวี กรุงเทพมหานคร เล่าว่า ภรรยาตรวจหาเชื้อโควิด-19 วันที่ 16 มิถุนายน รู้ผลว่าติดเชื้อโควิด19 วันที่ 18 มิถุนายน ส่วนตนเองตรวจเชื้อวันที่ 19 มิถุนายน ผลออกมาพบว่าติดเชื้อวันที่ 20 มิถุนายน

ตั้งแต่วันที่ 18 มิถุนายน ที่ทราบว่าภรรยาติดเชื้อ ตนเองก็พยายามติดต่อหมายเลข 1668 และ 1669 เพื่อหาโรงพยาบาลให้ภรรยารักษาตัว ได้รับคำตอบให้เก็บผ้ารอ จะมีรถมารับ แต่รอแล้วรอเล่ายังไมม่มีรถมารับตัวภรรยา พอโทรไปสอบถามได้คำตอบว่าเตียงเต็ม ยังไม่ว่าง ให้รอเดี๋ยวจะไปรับ จนอาการภรรยา ค่อยๆแย่ลง แน่นหน้าอก หายใจไม่ออก

2 คนสามีภรรยา ต้องดูแลกันเองในห้องเช่า ผู้นำชุมชนก็พยายามช่วยเหลือ โดยประสานไปยังอาสาสมัครภาคประชาชน หรือว่า “กลุ่มเส้นด้าย” ช่วยประสานหาเตียงอีกทาง เพราะผู้ป่วยอาการแย่ลง จนถึงคืนวันที่ 23 มิถุนายน ภรรยาอาการแย่ลงมาก ทานข้าวไม่ได้ ไม่สามารถพูดสื่อสารได้บอกได้เพียงว่าเจ็บไม่ไหวแล้ว

จนถึงวันที่ 24 มิถุนายน ครบ 7 วัน และนอนรอรอรถมารับไปโรงพยาบาล จนสุดท้ายภรรยาอาการทรุด นอนนิ่ง ตัวซีด หายใจติดขัด ตนเองจึงพยายามโทรแจ้งเหตุฉุกเฉินไปยังหมายเลข 1669,1668 หลายรอบ ได้รับคำตอบเดิม เตียงยังไม่ว่าง แต่จะรีบมารับตัว ตอน 7 โมงเช้า แต่ผ่านไป 8 โมง 9 โมง 10 โมง ก็ยังไม่มา กระทั่งเวลา 11.00 น. ภรรยาทนความเจ็บป่วยไม่ไหว หัวใจหยุดเต้น จึงโทรไปเบอร์ฉุกเฉินอีกรอบ ได้รับคำแนะนำว่าให้ช่วยปั้มหัวใจไปก่อน แต่ยังได้คำตอบเดิม คือยังหาเตียงไม่ได้ เตียงไม่ว่าง ภายหลังภรรยาเสียชีวิตไปแล้ว ช่วงเที่ยงถึงมีเจ้าหน้าที่มาที่ห้องพัก มาถ่ายรูปและกลับออกไป จากนั้นช่วง 5 โมงเย็น จึงมีกู้ภัยมารับศพ แจ้งว่าจะนำศพไปฌาปนกิจ

“รู้สึกน้อยใจ ที่ต้องเสียภรรยาไป เพราะหน่วยงานมองเห็นชีวิตประชาชนไม่มีค่า ถ้าไม่ปล่อยให้ภรรยา รอเตียงนานถึง 7 วัน ภรรยาก็จะไม่เสียชีวิต เพราะทั้ง 2 คน มีร่างกายแข็งแรง ไม่เคยป่วย ภรรยาทำงานขายผ้าในห้าง ส่วนตนเองเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ถ้าไม่รอเตียงนานถึง 7 วัน ตนเองก็ไม่ต้องเสียภรรยาไป อยากให้หน่วยงานรัฐกระตือรื้อร้น สนใจประชาชนให้มากๆ เพราะไม่อยากเห็นใครต้องมาเสียชีวิตเพราะนอนรอเตียงอีก