เปาบุ้นจิ้น ตอน รักวิปโยค EP.5 ล่าสุด

กลางดึกคืนหนึ่งที่หมู่บ้านสือเจีย เสิ่นโหยวสะใภ้สกุลสือถูกกล่าวหาว่าคบชู้นอกใจสามี นางถูกจับมาให้ผู้ใหญ่บ้านตัดสินโทษ สือหย่งจิ้นสามีนางบอกให้ผู้ใหญ่บ้านลงโทษตามกฎ ทำให้นางเสียใจมากเพราะเบื้องหลังเรื่องราวเหล่านี้ เขาเท่านั้นที่รู้ดีว่านางไม่ผิดจึงเอาผ้าเช็ดหน้ารูปนกเป็ดน้ำที่เคยเป็นขอสื่อความหมายระหว่างนางกับเขาออกมาฉีกครึ่ง นางถูกลงโทษด้วยการจับมัดบานประตูแล้วให้ลอยไปตามน้ำ บัณทิตหลิ่วชิงผิงชายผู้ถูกกล่าวหาว่าเป็นชู้กับนางมาพบหย่งจิ้น แล้วเล่าความจริงให้ฟังว่าวันนั้นเขาแวะไปหาหมอสือ แต่หมอออกไปรักษาคนไข้ข้างนอก เขาเองก็บุ่มบ่ามบุกเข้าไปในห้อง ซึ่งหยงเอ๋อ กำลังให้นมลูกอยู่ พอดีกับแม่ผัวมาเห็นเข้าเลยเข้าใจผิดโวยวายขึ้นมา เขาตกใจเลยรีบหนีไป หย่งจิ้นพอรู้ว่าเข้าใจเมียผิด ก็รีบตามไปช่วยนาง แต่สายน้ำแรงมากเขายึดนางไว้ได้แค่พักเดียว เอาผ้าเช็ดหน้าที่ถูกฉีกครึ่งมัดแผลที่ข้อมือไว้ น้ำก็พัดนางออกไป ตกหน้าผาน้ำตกจมหายไปต่อหน้าเขา ชะตานางยังไม่ถึงฆาต น้ำพัดพามาติดฝั่ง ซันป๋อ แม่ทัพผู้ดูแลหกนครผ่านมาจึงช่วยเหลือนางไว้ได้ และรับนางเป็นภรรยาในภายต่อมา ฝ่ายสือหย่งจิ้น หลังจากหยงเอ๋อจากไป เขาก็เอาแต่กินเหล้า พอเมามายก็ทุบตีเสี่ยวชิงลูกชายคนเดียวที่เกิดจากหยงเอ๋อ เจ็ดปีต่อมา วันหนึ่งผู้ใหญ่บ้านแวะมาบอกหย่งเจิ้นว่าเมื่อวานเข้าไปในเมืองไคฟงเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งเกี้ยวผ่านมา หน้าตาเหมือนหยงเอ๋อมาก ทำให้เสี่ยวชิงเริ่มมีความหวังว่าแม่ยังไม่ตายจึงเอาผ้าเช็ดหน้าครึ่งนึงที่เหลือหนีออกจากบ้านเพื่อตามหาแม่แล้วชะตาก็เล่นตลกให้เด็กน้อยซมซานมาสลบอยู่เบื้องหน้าแม่ตัวเอง ซึ่งปัจจุบันนางคือฮูหยินของท่านแม่ทัพไปแล้วนางไม่รู้ว่าเด็กนี่เป็นใคร พอดีกับจั่นเจาแวะมาหาเพื่อนซึ่งก็คือนายกองหยางกังคนสนิทของแม่ทัพท่านแม่ทัพจึงขอให้จั่นเจารับเด็กไปดูแล และสืบหาพ่อแม่ แม้ปัจจุบัน นางจะกลายเป็นซันฮูหยิน เปลี่ยนชื่อใหม่เป็นซันหลีโก้ ได้รับความรักความสุขสบายจากท่านแม่ทัพแต่ในใจลึกๆ แผลที่เคยถูกสามีเก่าทำร้ายก็ยังคงตามหลอกหลอน นางยังคงผูกผ้าเช็ดหน้าอีกครึ่งผืนติดข้อมือ ไว้เสมอแม่ทัพเอง ก็ไม่อยากเซ้าซี้เรื่องอดีตของนาง ที่เขารักคือปัจจุบันของนาง ที่จวนท่านเปา เสี่ยวชิงฟื้นขึ้นมา และขอร้องให้ท่านเปาช่วยตามหาแม่โดยบอกว่าแม่ชื่อเสิ่นโหยว และเขามีผ้าเช็ด หน้าครึ่งผืนเป็นหลักฐานจั่นเจาเองก็บอกท่านเปาว่า เคยเห็นซันฮูหยินผูกผ้าเช็ดหน้าลวดลายคล้ายกันนี้ที่ข้อมือเช่นกัน แต่ท่านเปายังไม่ปักใจเชื่อนักว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน ท่านเปาสั่งให้จั่นเจาไปยังหมู่บ้านสือชิง เพื่อบอกให้พ่อ ของเขารู้ว่าลูกมาตามหาแม่อยู่ที่นี่ พร้อมทั้งให้สืบเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วย เสี่ยวชิงมาตามหาแม่ที่จวนแม่ทัพ เด็กน้อยแสดงผ้าเช็ดหน้าให้ซันฮูหยินดู นางรู้ทันทีว่าเขาเป็นลูก แต่จะให้บอกว่า นางเป็นแม่นั้นก็จนใจ นางจึงได้แต่บอกว่า นางรู้จักแม่ของเขาและจะช่วยตามหาให้ ในขณะนางให้สาวใช้ส่งเสี่ยวชิงกลับศาลไคฟง ท่านแม่ทัพก็เดินสวนเข้ามาพอดี แม่ทัพเห็นนางร้องไห้ จึงสอบถามนางจึงบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของนางเอง ท่านแม่ทัพก็ แสนจะใจดี บอกว่างั้นเจ้าก็รับเขามาอยู่ด้วยกันสิ ข้าจะรับเขาเป็นลูกบุญธรรมเอง แต่นางบอกว่าพ่อกับย่าเขาคงไม่ยอม ท่านแม่ทัพก็อาสาไปเจรจาขอลูกเองแต่นางขวางไว้ และบอกว่าที่นาง ถูกมัดกับบานประตูแล้วทิ้งลงน้ำนั้นเนื่องจากข้อหามีชู้นอกใจสามี ตรงนี้แม่ทัพช็อค รับไม่ได้ถึงกับขังตัวเองในห้อง บัณฑิตหลิ่วชิงผง แวะมาเยี่ยมหมอสือ ซึ่งเขาก็ไม่ยินดีต้อนรับนัก เพราะรู้ว่าที่แท้จริงบัณฑิตหลิ่วชิงผงต้องการมา เยี่ยมเสี่ยวชิงซึ่งเป็นลูกแท้ๆของเขาต่างหากหลิ่วชิงผงพอรู้ว่าเสี่ยวชิงหนีมาตามหาแม่ที่เมืองไคฟง ก็มาตามหาเช่นกัน และแล้วเรื่องราวก็ถูกเปิดเผยขึ้นว่าเมื่อ 7 ปีก่อน สือหย่งจิ้นแต่งงานกับเสิ่นโหยวมาหลายปี แต่ไม่มีบุตรเนื่องจากเขาเป็นหมันแต่แม่เขาไม่ยอมเชื่อ จึงพยายามจะหาเมียน้อยให้เขาและบังคับให้เขาเลิกกับนางบัณฑิตหลิ่วซึ่ง ไปสอบจอหงวนแต่ถูกโจรปล้นทำร้ายบาดเจ็บสือหย่งจิ้นรักษาเขาจนหายและขอร้องให้เขานอนกับภรรยาเพื่อทำลูกให้แน่นอนตอนแรกเขาไม่ยอม แน่นอนฝ่ายหญิงหรือจะยอม ดังนั้นสือหย่งจิ้นจึงถึงกับวางยาเมียตัวเองเพื่อให้นอนกับหลิ่วชิงผิง ซึ่งนางเองปวดร้าวกับการกระทำของสามียิ่งนัก ฝ่ายซันฮูหยิน ไม่ต้องการให้ท่านแม่ทัพลำบากใจเรื่องนางอีกต่อไปจึงพาลูกมาลา สองผัวเก่าก็ทะเลาะกันไม่เลิก หลิ่วชิงผิงตามประกบ สือหย่งเจิ้นตลอดไปไหนไปด้วย พักโรงเตี้ยมไหนก็ตามไปพักด้วย เพราะเขารู้ว่าสือหย่งเจิ้นจะพาเขาไปพบลูกได้แต่สือหย่งเจิ้นนั้นแสนจะรำคาญที่หลิ่วชิงผิงตามประกบเป็นเงาอยู่แบบนี้ แต่ก็เจ้ากรรม ซันฮูหยินเองก็พาเสี่ยวชิงมาพักที่โรงเตี้ยมเดียวกัน ทำให้หยงเอ๋อได้พบหลิ่วชิงผิงเข้า เขาพยายามงอนง้อขอคืนดี นางแต่นางไม่ยินยอม หนำซ้ำยังแทงเขาด้วยปิ่นจะพรุนไปหลายแผล นายกองหยางกัง ได้รับคำสั่งจากท่านแม่ทัพ ให้มาลักพาตัวเสี่ยวชิงเอาไปส่งคืนที่บ้าน โดยท่านแม่ทัพหวังว่าเมื่อไม่ มีเด็กแล้ว ฮูหยินก็จะหวนคืนกลับมาหาเขา แต่จั่นเจามา เจอและขวางไว้เสียก่อน แม่ทัพตามมาที่โรงเตี้ยม พบหลิ่วชิงผิงถูกฮูหยินแทงจน พรุนจึงพานางกลับจวนแม่ทัพ แล้วเอายาใส่แผลรักษาชีวิตหลิ่วชิงผิงไว้ จั่นเจาแวะมาหาหยางกังที่จวนแม่ทัพ ซึ่งแม่ทัพ,หยางกังและจั่นเจาต่างก็เป็นนักเล่นบอลด้วยกันทุกคนจั่นเจาเองมีความสนิทสนมกับหยางกัง เมื่อว่างเขามักจะแวะมาเล่นบอลด้วยเสมอ แต่คราวนี้เขาให้สงสัยอะไรบางอย่างเพราะเขาซัดบอลไปโดนไหล่ขวาของหยางกังแล้วหยางกังเจ็บมากโดยบอกว่าเป็นแผลเดิม ซึ่งตรงกับ แผลที่จั่นเจาเคยแทงคนร้ายที่ลักพาตัวเสี่ยวชิง จั่นเจาเอากำไลที่ซันฮูหยินจำนำไว้เพื่อเป็นค่าห้องที่โรง เตี้ยมมาให้ท่านแม่ทัพดู ท่านแม่ทัพยอมรับว่าเป็นกำไลของฮูหยินเขาบอกว่านางพาเด็กไปตามหาแม่ แต่ค่าห้องไม่พอเลยเอาของจำนำไว้ก่อน แล้วกลับมาเอาเงินที่บ้านแต่พอกลับไปโรงเตี้ยมอีกทีก็ไม่พบเด็ก จั่นเจาจึงเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เด็กถูกลักพาตัวหล่นจากม้าแล้วหัวฟาดพื้นจนถึงตอนนี้ยังสลบอยู่ สือหย่งเจิ้น พยายามจะฝังเข็มช่วยรักษาเสี่ยวชิงแต่ด้วยความที่เขาทิ้งวิชาแพทย์เอาแต่เมามายมานานมือเลยสั่น แม่ทัพมาฮูหยินมาเยี่ยมเสี่ยวชิงที่จวนท่านเปา ทีนี้ผัวเก่าผัวใหม่เลยเผชิญหน้ากัน แต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับว่ารู้จักกัน สือหย่งเจิ้นเองเมื่อรู้ว่าอดีตภรรยากลายเป็นฮูหยินแม่ทัพไปแล้ว เขาก็ได้แต่น้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ออก ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามา แทรกหลิ่งชิงผิงฟื้นขึ้นมา จึงมาที่ศาลไคฟงเพื่อจะร้องเรียนเรื่องที่ถูกซันฮูหยินแทง ก็พอดีมาเจอคนแทงที่ศาลพอดี จึงฟ้องร้องนางขอให้ท่านเปาเปิดศาลสอบท่านแม่ทัพจึงแก้ตัวแทนนางว่าหลิ่วชิงผิงพยามปลุกปล้ำนาง นางจึงต้องป้องกันตัวแล้วแม่ทัพเองก็ได้พยายามช่วยชีวิตเขาไว้โดยใส่ยาที่แผลให้ ให้เปิดแผลดูยังมีรอยยาสีม่วงอยู่ท่านเปาจึงตัดสินให้แล้วต่อกันเพราะฝ่ายนึงปล้ำอีกฝ่ายนึงก็ป้องกันตัว หลิ่วชิงผิงแค้นใจยิ่งนักที่เอาผิดนางไม่ได้ จึงเขียนป้ายปิดประกาศประจานความเลวของนางไปทั่วเมือง ว่าฮูหยินท่าน แม่ทัพเป็นหญิงที่คบชู้สู่ชาย แถมยังพยายามฆ่าคนปิดปากอีก แม่ทัพเก็บป้ายประกาศมาคืน พร้อมทั้งต่อรองกับหลิ่วชิงผิงขอให้เขาเลิกรา โดยเสนอเงินก้อนใหญ่ให้เขาแต่เขาปฏิเสธพร้อมทั้งยังด่าว่าซันฮูหยินต่างๆนานา รวมทั้งกล่าวคำอาฆาตว่าชาตินี้จะจองเวรนางไม่เลิกทำให้แม่ทัพโกรธจนลืมตัวใช้ลูกบอลเล็กซัดเข้าที่ต้นคอทำให้คอเขาหักตาย แม่ของสือหย่งเจิ้นมาเมืองไคฟงเพื่อรับตัวหลานกลับบ้าน แต่ท่านเปาขอให้อยู่สัก2-3วันก่อนเพื่อเป็นพยานในคดีหลิ่วชิงผิงสือชิงบอกอยากไปหาซันฮูหยิน พ่อห้ามว่าอย่าเลยแต่ย่าเด็กบอกไปก็ดี จะไปต่อว่าเรื่องที่ทำใมถึงโกหกว่าแม่ของสือชิงยังอยู่ หย่งเจิ้นห้ามก็ไม่ฟัง ผลคือพอพบหน้า แม่ผัวตัวดีพอรู้ ว่าอดีตสะใภ้กลายเป็นฮูหยินแม่ทัพ ก็พูดจากระแนะกระแหนเธอตลอดซึ่งนางก็ไม่ถือสา เพราะได้แต่ห่วงลูก เมื่ออยู่กันพร้อมหน้า แม่ทัพก็เอ่ยปากขอสือชิงเป็นลูกบุญธรรมแม่ผัวไม่ยอมคัดค้าน แต่พ่อเด็กกลับไม่มีข้อโต้แย้ง ทำให้ย่าเด็กเจ็บใจเป็นอันมาก เมื่อกลับไปโรงเตี๊ยม แม่ก็ต่อว่าหย่งเจิ้นว่าทำไมยอมยกลูกให้เขาง่ายๆ หย่งเจิ้นก็เอาแต่เมามาย ผลสุดท้ายก็หลุดปากเล่าความจริงให้ฟังว่า เขานั้นไม่มีสิทธิอะไรในตัวเด็กเลย เพราะแท้ที่จริงแล้วเขาไม่ใช่พ่อเด็ก ซึ่งต้นเหตุก็มาจากแม่นั่นแหล่ะ บังคับให้เขาเลิกกับเมียแล้วแต่งใหม่ดีนัก ด้วยหาว่าเมียเป็นหมันทั้งที่เขาพยายามบอกว่าเขาต่างหากที่เป็นหมัน แต่แม่ก็ไม่ยอมเชื่อจะส่งหยงเอ๋อกลับบ้าน เดิมท่าเดียวเขาจนปัญญาจึงต้องหาทางทำให้หยงเอ๋อตั้งครรภ์โดยชายคนอื่น เปาบุ้นจิ้นเกรงจะเกิดเรื่องเพราะรู้ดีว่าป้าสือแม่ของหย่งจิ้นคงไม่ยอมรามือ อีกทั้งหย่งจิ้นเองก็ยังตัดใจจากซันฮูหยินไม่ได้หากเขาไปหาเรื่องราวีนางเหมือนหลิ่วชิงผิง เกรงว่าเขาจะถูกฆ่าไปอีกคน ท่านเปาสงสัยแล้วว่าท่านแม่ทัพจะเป็นคนฆ่าหลิ่วชิงผิงเพื่อปกป้องเมีย แต่ยังไม่มีหลักฐานเอาผิดได้ ท่านเปาคาดไม่ผิด คืนนั้นสือหย่งจิ้นเมามายบุกเข้ามาจริงๆ เขาพยายามขอร้องนางให้หนีไปกับเขา สือหย่งจิ้นขอร้องท่านเปาให้ช่วยทวงเมียคืนจากท่านแม่ทัพ เขาแต่งใหม่ไปตั้งหลายปีแล้ว อีกอย่างตอนนั้นเอ็งก็เป็นคนทิ้งเขาเองสือหย่งจิ้นพอรู้ว่าท่านเปาไม่ช่วย ก็เลยเอาลูกมาข่มขู่ว่าหากนางไม่ยอมกลับไปกับเขา ก็อย่าหวังจะได้พบหน้าสือชิงอีก พอถึงตรงนี้ท่านเปาเองก็จนปัญญาเพราะถึงตามสายเลือดเด็กจะไม่ใช่ลูกพ่อนี้ แต่เด็กก็ใช้แซ่สือแล้วเกิดเติบโตในบ้านสือมาตลอด ดังนั้นตามกฎหมายเด็กยังคงเป็นลูกของสือหย่งจิ้นอยู่ สือหย่งจิ้นยังไม่ละความพยายามในการจะเอาเมียคืนเลยส่งจดหมายไปหลอกซันฮูหยินว่าแม่เขาป่วย อยากให้นางแสดงน้ำใจมาเยี่ยมสักครั้ง นางก็ตกหลุมพราง แน่นอนเรื่องแม่ป่วยไม่มี สือหย่งจิ้นหลอกนางมากักขังไว้ในบ้านร้าง พร้อมทั้งพยายามกรอกยาพิษนาง เพื่อหวังว่าในเมื่อชาตินี้ไม่สมหวัง เมื่อตายไปแล้วเขาและนางจะได้อยู่ด้วยกัน ท่านแม่ทัพตามมาช่วยทัน ด้วยความโมโหจึงสั่งให้หยางกังฆ่าหย่งจิ้นซะ เสี่ยวชิงซึ่งตอนแรกก็พยายามช่วยแม่เหมือนกันแต่ถูกเหวี่ยงลงไปกองสลบที่พื้น ฟื้นขึ้นมาทันเห็นพ่อถูกฆ่าพอดี เสี่ยวชิงมาฟ้องท่านเปาเรื่องพ่อถูกฆ่า หยางกังถูกนำตัวไปขึ้นศาล เขารับผิดทุกอย่างบอกว่าเขาทำเองทั้งหมด ทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับท่านแม่ทัพและฮูหยินแต่อย่างใด หยางกังติดตามแม่ทัพออกศึกมาหลายปี จงรักภัคดีชนิดที่ยอมตายแทนได้ ซันฮูหยินร่ำไห้ด้วยความเป็นห่วงท่านแม่ทัพ เพราะรู้ดีว่าเปาบุ้นจิ้นสืบคดีใดแล้ว ไม่รามือง่ายๆ นางบอกหากท่านแม่ทัพเป็นอะไรไปแล้วนางจะอยู่ยังไง ท่านแม่ทัพมีหรือจะยอมเห็นลูกน้องรับผิดโดนประหารแทนตนได้ จึงบอกกับเปาบุ้นจิ้นว่าทุกอย่างเขาเป็นคนทำเองเขายอมรับผิด แต่ขอกลับไปลาเมียก่อน ตรงนี้ท่านเปา ไม่ยอมให้แม่ทัพกลับไปลาเมีย ทำให้แม่ทัพต้องแหกศาลออกไปโดยหยางกังยอมสละชีวิตช่วยนายหนี ฉากนี้ใจเด็ดเพราะวิ่งเอาหัวไปสับมีดประหารเองโดยบอกขอใช้ชีวิตแทนท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพกลับมาลาภรรยาเขากล่าวกับนางว่าถ้าชาติหน้ามีจริง ข้าจะขอเกิดเป็นผีเสื้อ บินวนเวียนอยู่รอบๆตัวเจ้าจากนั้นเขาก็ขอให้นางเล่นลูกบอลกับเขาเป็นครั้งสุดท้ายลูกสุดท้ายที่นางโยนให้เขาจึงเป็นลูกสังหารชีวิตเขา นางเสียใจมากจนไม่สามารถทำอะไรได้อีกจึงมีแต่สาวใช้คอยดูแล และแม่ผัวที่กลับใจพาหลานมาอยู่ด้วยนางเฝ้าแต่สั่งลูกว่า ถ้าเห็นผีเสื้อเมื่อไรให้มาบอกนาง นางรอคอยผีเสื้อท่านแม่ทัพอยู่