รันทด สามีป่วยอัมพฤกษ์ ไร้เงินจ่ายค่าเช่า เอาขวดน้ำหนุนนอน เคยคิดฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายแม่ชีห้ามไว้

เวทนา สามีป่วยอัมพฤกษ์ ภรรยาเก็บขยะขายเลี้ยงชีพ ต้องเอาขวดน้ำหนุนหัวแทนหมอน ค้างค่าเช่าห้องหมื่นกว่าบาท หมดหนทางเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายแม่ชีห้ามไว้ได้

เมื่อเวลา 16.00. วันที่ 17 ก.ค.66 ผู้สื่อข่าวรับแจ้งจากนางพัชรี บุญล้อม อายุ 77 ปี ว่ามีผู้ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ และโดนไล่ออกจากห้องพักเพราะค้างค่าเช่า โดยพักอาศัยที่อาคารพาณิชย์ สูง 3 ชั้น เลขที่ 307-309 ชั้น 3 ห้อง 302 ถ.นนทบุรี  ต.บางกระสอ อ.เมือง จ.นนทบุรี

พบกับนายชาญ เกษร อายุ 56 ปี ป่วยเป็นอัมพฤกษ์ นอนอยู่กับพื้นห้อง และ น.ส.จันทรา ศิริกุล  อายุ 65 ปี สองสามีภรรยา ซึ่งในห้องนอนไม่มีที่นอน หมอน ผ้าห่ม ต้องใช้ขวดน้ำมาหนุนหัวแทนหมอน ไม่มีทีวี มีพัดลมเครื่องเดียว    

น.ส.จันทรา เล่าว่า ตนและสามีได้มาเช่าห้องดังกล่าวอยู่ประมาณ 4-5 ปี ค่าเช่าเดือนละ 1,800 บาท ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ เมื่อก่อนสามีของตนทำงานเป็นกุ๊กในร้านอาหาร ต่อมาเกิดล้มในห้องน้ำและเป็นอัมพฤกษ์ ตั้งแต่วันนั้นผ่านมา 4-5 ปี สามีของตนเป็นคนพิการ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ตนต้องคอยดูแลสามี ทุกวันนี้สามีก็ป่วยโรคเบาหวานและความดันเพิ่มมาอีก ส่วนตนก็ไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง ทำงานรับจ้างทั่วไปใครจ้างอะไรก็ทำ วันไหนไม่มีงานก็ออกไปเก็บของเก่าขาย

ซึ่งในแต่ละคืน ตนจะออกจากห้องเพื่อไปเก็บของเก่าหรือขวดน้ำตามถังขยะมาขาย เพื่อหาเงินชื้อข้าวชื้อน้ำกินแต่ละวันกับสามีซึ่งบางวันขายได้ 50-60 บาท ทุกวันนี้ตนติดค่าเช่าห้องนานหลายเดือน เป็นจำนวนเงิน 19,877 บาท ตนไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้อง ซึ่งตนก็เกรงใจเจ้าของห้องเหมือนกัน ทางตนก็พยายามหาเงินมาจ่าย ทุกวันนี้ทางเจ้าของห้องได้ทำหนังสือส่งมาบอกให้ย้ายข้าวของออกจากห้อง เพราะติดค่าเช่าห้องนานแล้ว

ซึ่งตนก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้ขอเวลากับเจ้าของห้องเป็นเวลา 7 วัน แล้วตนจะย้ายออกจากห้อง ซึ่งหากย้ายออกไปตนก็ยังไม่มีที่พัก เพราะไม่มีเงินจะไปเช่าห้องคงต้องให้นายชาญ สามีของตน นอนอยู่ในรถเข็นที่ตนเข็นไปเก็บของเก่าขาย ตนก็จะเข็นไปเรื่อยๆ ค่ำไหนนอนนั่น ก็ไม่รู้จะทำยังไง

ซึ่ง 2 เดือนที่ผ่านมา ตนคิดอยากพากันไปฆ่าตัวตาย ตนได้พาลุงชาญ สามีของตนใส่รถเข็นขึ้นไปที่สะพานพระนั่งเกล้า คิดว่าจะหาก้อนหินมัดถ่วงให้หนัก หวังจะเข็นลงน้ำฆ่าตัวตายกันทั้งคู่ แต่มีแม่ชีมาพบเข้าและบอกกับตนว่าอย่าฆ่าตัวตายเลยมันเป็นบาป และให้เงินตนมา 100 บาท ตนจึงกลับมาที่ห้องเหมือนเดิม ซึ่งทุกวันนี้ตนก็ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต งานก็ไม่มีทำ เงินก็ไม่มี สามีของตนก็ป่วย ทุกวันนี้ข้าวที่จะกินยังไม่มีเลย