จากกรณี นายทองไสว หรือกึด อายุ 54 ปี อยู่บ้านเลขที่ 191 หมู่ 3 บ้านหนองไชยวาน ต.นาหว้า อ.นาหว้า จ.นครพนม ฆ่าลูกชายนายอนันตชัย หรือเท่ อายุ 22 ปี ซึ่งป่วยติดเตียงเป็นอัมพาตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ จ.ชลบุรี เมื่อปลายเดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา หลังนอนรักษาตัวอยู่ที่ รพ.ฯ นานเดือน

นางสังวรณ์ อรรคบาล อายุ 54 ปี เหมารถยนต์ไปรับลูกชายกลับมารักษาต่อที่บ้านเกิด ทำให้นายกึด หรือผู้เป็นพ่อ ทนเห็นสภาพลูกชายที่กลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงเช่นนี้ไม่ได้ จึงอาศัยจังหวะที่นางสังวรณ์ออกไปดูต้นข้าวในนากับลูกสาวคนเล็ก ใช้เชือกไนล่อนที่ล่ามควายนำมารัดคอลูกมัดกับหัวเตียงเหล็กจนขาดอากาศหายใจ

จากนั้นก็คว้ามีดพร้าเดินลัดทุ่งนาไปยังศาลาอเนกประสงค์ริมสระน้ำหนองไชยวาน ที่อยู่ห่างออกไปประมาณ 500 เมตร ใช้มีดเชือดคอตัวเองเสียชีวิตตามลูกชายที่ตนเองรักมากที่สุด เหตุเกิดเมื่อช่วงเช้าวันที่ 23 ตุลาคม ตามที่เสนอข่าวไปแล้ว

ล่าสุด วันที่ 24 ตุลาคม 2564 ผู้สื่อข่าวได้รายงานบรรยากาศงานศพของสองพ่อลูกที่ตั้งโลงเคียงข้างกันในบ้านเลขที่ดังกล่าว โดยตลอดทั้งคืนมีญาติและเพื่อนบ้านเข้ามาแสดงความเสียใจกับนางสังวรณ์ผู้สูญเสียสามีและลูกไปพร้อม ๆ กัน

ทั้งนี้ นายแววดาว อังคะมาตย์ อายุ 42 ปี น้องชายของนายกึดได้เปิดเผยกับผู้สื่อข่าวว่า พี่ชายเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ไม่ดื่มของมึนเมา และไม่เคยมีปัญหากับใครทั้งสิ้น ตั้งแต่ทราบข่าวว่านายเท่ประสบอุบัติเหตุจนกลายเป็นคนพิการ ก็มีความเสียใจ แต่ไม่บ่นให้ใครฟัง เพราะนายกึดรักลูกชายคนนี้มาก ตอนกลางคืนมุดเข้าไปนอนใต้เตียงเป็นเพื่อนลูกทุกคืน และคอยดูแลเปลี่ยนแพมเพิส เช็ดอุจจาระทำความสะอาดแผลที่กดทับเสมอ

ก่อนจะเกิดเหตุสลดใจประมาณ 4 - 5 วัน นายกึด พี่ชายจะถางหญ้ารอบ ๆ รั้วบ้าน เก็บกวาดทำความสะอาดทั่วบริเวณจนเอี่ยม คล้ายเตรียมการณ์ไว้เพื่อจัดงานศพของตัวเอง และเหมือนเป็นการสั่งเสียครั้งสุดท้าย โดยจะไปพูดคุยกับเพื่อนบ้านให้ช่วยดูแลครอบครัวหากตนไม่อยู่แล้ว นายแววดาวกล่าวทิ้งท้ายว่า พี่ชายทำใจไม่ได้ที่ต้องเห็นลูกชายอยู่ในสภาพพิการแบบนี้ จึงต้องการให้ลูกพ้นจากการทรมานและก็ฆ่าตัวเองตายตาม

ด้านนางสังวรณ์ได้กล่าวกับผู้สื่อข่าวทางโทรศัพท์ ว่า หลังญาติมากันครบแล้วก็ปรึกษาหารือจึงมีความเห็นจะฌาปนกิจศพในวันที่ 25 ตุลาคมนี้ ณ ป่าช้าประจำหมู่บ้าน หลังจากนั้นยังคิดไม่ออกว่าจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร หากวิญญาณสามีสามารถรับรู้ได้อยากจะถามว่า การทำเช่นนี้มันเป็นสิ่งถูกต้องแล้วหรือที่ทิ้งคนข้างหลังเผชิญชะตาชีวิตเพียงลำพัง